O NAS

Klasztor Franciszkanów (OFM ) w Kazimierzu Dolnym n/Wisłą

DIECEZJA LUBELSKA

Wspólnota klasztoru – Biogramy poniżej.

o. Bernard Potępa – gwardian klasztoru i kustosz Sanktuarium

o. Franciszek Szajer – wikariusz klasztoru i animator powołań

o. Rafał Rudziński – sekretarz kapituły i kronikarz, opiekun FZŚ

br. Ryszard Łukasik – zakrystian i ekonom, animator misyjny

Pod tą zakładką była tylko sucha informacja, mówiąca o tym kto z imienia i nazwiska tworzy wspólnotę we franciszkańskim klasztorze w Kazimierzu Dolnym. Ale ponieważ zaczęły docierać do nas liczne uwagi z zapytaniem dlaczego kapłani i zakonnicy na stronach internetowych pozostają anonimowi i nie chcą nic powiedzieć o sobie, postanowiliśmy zamieścić obfite w treści biogramy, które mogą świadczyć o bogatym doświadczeniu życiowym i zakonnym oraz o pracy na różnych polach i w różnych diecezjach Polski, także poza granicami naszej Ojczyzny. 

O. mgr Bernard Jan Potępa OFM

Kapłan, franciszkanin. Urodzony w 1962 roku w Złotej w Małopolsce (diecezja tarnowska). Ochrzczony pod patronatem św. Jana Chrzciciela już dwa dni później ze względu na słaby stan zdrowia. W Złotej mieszka mama Maria oraz siostra Grażyna i brat Wiesław ze swoimi rodzinami. Tato Eugeniusz zmarł w 2014 roku. Niewielka wieś i parafia rzymskokatolicka Złota (1360 parafian) znana jest z zabytkowego, drewnianego kościoła św. Michała Archanioła z poł. XVII wieku oraz nowego kościoła pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy, który został wybudowany i wyposażony oraz konsekrowany zaledwie w ciągu jednego roku (1982/1983), licząc od wykopania pierwszej łopaty ziemi pod jego fundamenty. Pochodzi z niej aż 6 braci mniejszych, którzy pełnili i nadal sprawują odpowiedzialne funkcje w strukturach Zakonu i Prowincji Matki Bożej Anielskiej. Są nimi br. Antoni Wojtal, o. Stanisław Mazgaj – gwardian w Krakowie, o. Jerzy Kraj – misjonarz w Ziemi Świętej, o. Bonawentura Nosek – kapelan sióstr Bernardynek w Zakliczynie n.D, o. Józef Kiełbasa – gwardian i proboszcz w Dursztynie i o. Bernard Potępa – gwardian i kustosz w Kazimierzu n.W. Są niemal rówieśnikami, gdyż różnica wieku między nimi tzn. najstarszym o. Stanisławem i najmłodszym o. Bernardem wynosi tylko 3 lata.

Po trzech latach nauki we Franciszkańskim LO w Wieliczce oraz rocznym kształceniu i maturze w LO w Brzesku w 1981 roku Jan Potępa wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, w prowincji Matki Bożej Anielskiej i przyjął imię zakonne Bernard. Dlatego imieniny zakonne obchodzi 20 sierpnia we wspomnienie św. Bernarda z Clairvaux, opata i doktora Kościoła. Pierwszą profesję złożył we wspomnienie Imienia NMP, 12 września 1982 roku na ręce prowincjała o. Anzelma Szteinke, zaś uroczystą w uroczystość Chrystusa Króla, 23 listopada 1986 roku na ręce prowincjała o. Wacława Michalczyka. Już od trzeciego roku studiów seminaryjnych uczęszczał w godzinach popołudniowych na dodatkowe zajęcia z filozofii w Papieskiej Akademii Teologicznej i Uniwersytecie Jagiellońskim (wykłady prowadzili m.in. znakomici księża profesorowie: Józef Tischner, Michał Heller, Józef Życiński, Tadeusz Wojciechowski, Józef Makselon i o. Jan Kłoczowski). W okresie seminaryjnym należał do grupy misyjnej, liturgicznej, ekologicznej (REFA – Ruch Ekologiczny św. Franciszka), bibliotecznej i sportowej. Przez kilka lat, wzbogacając doświadczenie nabyte w wielickim liceum, prowadził klerycką bibliotekę. Przygotowując pracę seminaryjną o polskim obrazie św. Franciszka El Greco i proseminaryjną o tolerancji religijnej w Polsce w XVII wieku oraz magisterską z filozofii bardzo dużo czasu spędzał w Bibliotece Jagiellońskiej. Przez pewien czas pisał klerycką kronikę. Sporo jeździł na rowerze organizując z kolegami eskapady do klasztorów w Pilicy, Zakliczynie i Dursztynie oraz grał w piłkę, także w drużynie seminaryjnej. Uczestniczył w sympozjach i spotkaniach misyjnych (u Chrystusowców w Poznaniu, Sercanów w Stadnikach, Franciszkanów w Panewnikach, Bernardynów w Kalwariii Zebrzydowskiej), filozoficznych (KUL) i ekologicznych (Lublin, Nałęczów, Puszczykowo). Z o. prof. Piotrem Kyciem OFM Conv z KUL brał udział w spływie kajakowym kleryków franciszkańskich na Jeziorze Wigry, Czarnej Hańczy i Kanale Augustowskim. Kajakował z Józefem Mareckim od kapucynów. Dbał o akwaria seminaryjne. Jako członek ekipy liturgicznej przez kilka lat pełnił z kolegami asystę liturgiczną na uroczystościach w kościele Mariackim i odpustach w licznych krakowskich kościołach klasztornych sióstr (Duchaczki, Felicjanki, Klaryski, Norbertanki, Prezentki, Sercanki i Wizytki), co było okazją do poznawania tego niezwykłego środowiska, tworzącego kulturę religijną Krakowa. Częstym celem podczas przechadzek były kościoły z wieczystą adoracją (Kościół Mariacki, Jezuici, Bernardynki, Dominikanki, Felicjanki, Klaryski, Prezentki, Sercanki). Jako akolita i diakon pomagał ks. Mieczysławowi Malińskiemu w kościele rektoralnym sióstr Wizytek w rozdawaniu Komunii św. na mszach o 10.00 i 12.00 w niedziele i uroczystości w okresach świątecznych. Odwiedzał osoby starsze, chore i samotne, a jako akolita i diakon zanosił im Komunię św. Potem kontynuował z wielką radością tę posługę w parafiach na Azorach i na Mokotowie, gdyż to szczególnie nadaje głęboki sens posłudze kapłańskiej.

Święceń diakonatu udzielił mu 28 maja 1987 roku ks. biskup Stanisław Smoleński z Krakowa, a kapłańskich w dniu 26-tych urodzin w 1988 roku ks. biskup Marian Duś z Warszawy. Mszę prymicyjną odprawił w rodzinnej parafii 26 czerwca 1988 roku na odpust Matki Bożej Nieustającej Pomocy, patronki konsekrowanego pięć lat wcześniej nowego kościoła. W tym samym roku ukończył studia teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie, natomiast magisterium z teologii zdał na podstawie umowy przed komisją Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (obecnie Uniwersytet Papieski Jana Pawła II), a także filozoficzne pod kierunkiem profesorów ks. Józefa Tischnera, Tadeusza Gadacza i o. Edmunda Morawca CSsR (seminaria) kolejno w PAT Krakowie i ATK w Warszawie (magisterium z filozofii obronił w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecnie jest to Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego). Tematem i treścią pracy była: „Istota wolności jednostki ludzkiej w filozoficznej myśli Henri Bergsona” (1859-1941). Ciekawostką jest to, że recenzent pracy, wówczas ks. doc. dr hab. Józef Życiński uznał ją i zakwalifikował jako licencjacką (wtedy na studiach kościelnych był to stopień pośredni między magisterium i doktoratem). Niestety, gdyż potem do nich już nie wrócił, o. Bernard zrezygnował z dalszych studiów, choć prof. Morawiec proponował mu u siebie w ATK asystenturę i zachęcał do zrobienia doktoratu, ponieważ w tym czasie otrzymał od prowincjała o. Adama Błachuta obediencję do pełnienia obowiązków dyrektora naszego Liceum Ogólnokształcącego w Wieliczce, którego jeszcze niedawno (15 lat wcześniej) był uczniem. Zastał tam nawet jeszcze troje swoich nauczycieli.

Ale najpierw jako neoprezbiter w lipcu 1988 roku był przez miesiąc na zastępstwie wakacyjnym w parafii Trójcy Przenajświętszej w Jarosławiu, a potem był zaangażowany duszpastersko razem ze swoim rówieśnikiem i przyjacielem śp. o. Filipem Macem w latach 1988-90 jako katecheta i duszpasterz młodzieży w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Krakowie – Azorach. Dla młodzieży maturalnej przygotował rekolekcje w górach i w Kazimierzu Dolnym. Dla młodzieży maturalnej i akademickiej (prowadził w parafii na Azorach duszpasterstwo akademickie – GANA – Grupa Akademicka na Azorach) zorganizował dwutygodniowy spływ kajakowy na Jeziorach Serwy, Wigry, Czarnej Hańczy i Kanale Augustowskim. Prowadził formacyjnie olbrzymią rzeszę ministrantów (ok. 60 ministrantów młodszych, ponad 30 lektorów i ponad 10 lektorów starszych, (powołanych przez niego spośród mężczyzn, którzy często uczestniczyli we mszach w dni powszednie, a niedzielę posługiwali na mszach o 6.00 i 20.00). A potem pracował duszpastersko w latach 1990-95 w parafii Matki Bożej Anielskiej w Warszawie – Mokotowie, gdzie nauczał religii kolejno w XLIX LO im. J.W. Goethego, Liceum Ekonomicznym, Technikum Garncarskim i Szkole Podstawowej nr 119 na Wierzbnie. Tutaj odbudował struktury ministrantów powołując ich z grona chłopców, których był katechetą w szkole podstawowej. Często wyjeżdżał z młodzieżą licealną na kilkudniowe wycieczki szkolne (Litwa, Sudety, Beskidy, Pieniny, Tatry Polskie i Słowackie), co było doskonałą okazją do ich formacji duchowej (codzienna Msza św. i sposobność do indywidualnych rozmów). W Warszawie był prezbiterem we wspólnocie neokatechumenalnej w sąsiedniej parafii Matki Bożej Matki Kościoła (1993-95). Dojeżdżał na studia w ATK na Bielanach. Trzykrotnie (w latach 1993-99 i 2002-05) był definitorem czyli członkiem Zarządu Prowincji za prowincjalstwa o. Adama Błachuta i o. Marka Wacha.

Potem w latach 1995-2008 był dyrektorem Franciszkańskiego Liceum Ogólnokształcącego w Wieliczce i rektorem Kolegium – Niższego Seminarium Duchownego oraz wychowawcą w internacie. Prowadził szkołę kolejno ze znakomitymi zastępcami – prefektami (o. Lucjan Janas, o. Stanisław Tomasiak, o. Klaudiusz Bartos i o. Krzysztof Bobak). Dobrał także świetne grono nauczycieli. Stworzył w szkole autorski program nauczania w liceum o charakterystycznym dla tej szkoły i wyrazistym profilu humanistycznym z dodatkowymi obok rozszerzonego języka polskiego i historii przedmiotami: język łaciński, kultura antyczna, filozofia, etyka, antropologia, podstawy ekologii, teatrologia, podstawy dziennikarstwa i kultury medialnej, historia muzyki, historia sztuki, historia kultury oraz historia nauki, wiedzy i cywilizacji, zachowując przy tym minimum przedmiotów obowiązkowych. Uczniowie regularnie odwiedzali krakowskie muzea, teatry i filharmonię oraz poznawali style w architekturze na przykładzie obiektów Krakowa oraz piękno zabytkowych wnętrz krakowskich kościołów. W wolnym czasie często z uczniami w zespołach cztero-pięcioosobowych wędrował po górach (głównie w Tatry Polskie i Słowackie oraz Pieniny) lub jeździł na narty. Kładł duży akcent na kulturę fizyczną. Uczniowie mieli do dyspozycji boisko w obrębie murów klasztornych do piłki nożnej, siatkowej i koszykówki oraz wynajmowaną w liceum i szkole podstawowej salę gimnastyczną. We franciszkańskiej szkole była codzienna msza z kazaniem oraz krótkie nabożeństwo. Uczniowie mieli ojca duchownego i dni skupienia (ks. dr Tadeusz Matras, ks. prof. Janusz Mastalski). Wyjątkowym wydarzeniem szkoły była wspólna dla uczniów i nauczycieli, całodzienna wycieczka w góry (Tatry, Beskidy lub Pieniny) odbywana już po maturach w pobliżu święta patrona szkoły św. Antoniego z Padwy (13 czerwca). Zazwyczaj kończyła się kolacją w naszym klasztorze w Dursztynie.

Następnie mianowany przez prowincjała o. Nikodema Gdyka z jego definitorium na kongresie w 2008 roku pełnił do 2017 roku obowiązki gwardiana w Kętach, gdzie przyczynił się do ożywienia życia religijnego kościoła klasztornego wzbogacając program Mszy i nabożeństw oraz dla integrowania Sympatyków klasztoru wydawał czasopismo Porcjunkula. Miał zasadniczy wpływ na odnowienie klasztoru i kościoła (wymiana posadzki w prezbiterium, remont zerwanych dachów na kościele z elewacją i freskami na frontonie oraz jego podziemi z urządzeniem zbiorowego grobu dla szczątków pochowanych pod kościołem, wirydarza ze studnią, krużganków klasztornych i górnych korytarzy z nowym, artystycznym oświetleniem oraz pomieszczeń mieszkalnych), a także konserwacji wielu dzieł sztuki (Pieta z XIV w., relief alabastrowy Ukrzyżowanie z XVI w., nastawa ołtarza głównego i nastawa ołtarzowa z kaplicy Porcjunkuli, obrazów Matki Bożej Niepokalanej, Matki Bożej Bolesnej, Matki Bożej Wniebowziętej, Św. Antoniego, Przybycia Franciszkanów do Kęt, Cudownego Krzyża z przedsionka kościoła), wybudowania groty Matki Bożej Fatimskiej przy kościele i zamontowania nowej figury Matki Bożej z Lourdes w grocie w ogrodzie. Na cmentarzu powstał nowy grobowiec zakonny z odnowieniem jego piwnicy. W kościele został zamontowany witraż Najświętszego Oblicza i św. Siostry Faustyny z objawieniem Pana Jezusa Miłosiernego, a w chórze za ołtarzem św. Klary i św. Joanny Beretty Molla w stylu nawiązującym do secesji. Pełnił obowiązki ojca duchownego w dekanacie kęckim, do którego przynależy 13 parafii, w tym 3 w Kętach. W Kętach od 2011 roku od pielgrzymki do Ziemi Świętej (Izrael, Autonomia Palestyńska i Jordania) rozpoczął niemal coroczne pielgrzymowanie z grupami pielgrzymkowymi. Uczestnicy rekrutowali się głównie spośród Sympatyków kęckiego klasztoru.

W czasie dziewięciu lat pełnienia posługi w Kętach o. Bernard zorganizował w ogrodach klasztornych wspólnie z bardzo kreatywnym i twórczym Komitetem Organizacyjnym oraz wsparciem wielu firm i osób prywatnych dziewięć festynów franciszkańskich w postaci ogromnych pikników rodzinnych gromadzących za każdym ok. czterech tysięcy osób. W festynach wzięły udział gwiazdy polskiej estrady: Halina Frąckowiak, Eleni, Bożena Grudzińska Kubik, Przemysław i Anna Branny, Czerwone Gitary, Pod Budą z Andrzejem i Mają Sikorowskimi, Skaldowie czyli Andrzej i Jacek Zielińscy oraz Jan Budziaszek, Gang Marcela, Grupa Furmana i Krywań). Wielokrotnie uroczystości religijne uświetniał zaprzyjaźniony z o. Bernardem zespół Kapela Rodzinna Bugajskich. W kościele wielokrotnie w ciągu roku, a zwłaszcza w okresie Bożonarodzeniowym, występowały z koncertami (np. kolęd) chóry kościelne, a najczęściej miejscowy, parafialny Chór Świętojański, oraz kapele i zespoły, a wśród nich regularnie działający przy klasztorze i prowadzony przez o. Ireneusza Wawryszczuka zespół San Damiano. Co roku pojawiały się też chóry polonijne z Litwy, Białorusi, Ukrainy lub Rumunii występujące na kęckim festiwalu Psallite Deo. W podziemiach klasztoru były organizowane wystawy działającego przy klasztorze Stowarzyszenia Twórców Kultury Małopolski Zachodniej Pasja. Przez dwa lata była prowadzona Kuchnia dla Ubogich im. Św. Brata Alberta, a przez trzy lata przez uczniów i nauczycieli Gimnazjum z Nowej Wsi kawiarenka, a generowany przez nią dochód był przeznaczany na fundusz edukacji dzieci na misjach.

W ciągu wspominanych lat kościół klasztorny nawiedziły kopia Krzyża San Damiana, obrazu Pana Jezusa z Łagiewnik i Ikony Jasnogórskiej. Bardzo uroczyście były przeżywane odpusty Porcjunkuli, a już wyjątkowo z udziałem ks. biskupa Romana Pindla, ordynariusza bielsko-żywieckiego Jubileusz 300-lecia konsekracji kościoła w 2014 roku (4 października) i 800-lecia Odpustu Porcjunkuli w 2016 roku (2 sierpnia). Przygotowaniem do jubileuszu kościoła były misje prowadzone przez o. Jakuba Mentla i połączone z sympozjum z historii sztuki, które było poświęcone klasztornym obiektom zabytkowym. Na jubileusz 300-lecia konsekracji kościoła Gwardian postarał się u kard. Stanisława Dziwisza o relikwie św. Jana z Kęt i św. Jana Pawła II, w ogrodzie klasztornym został usypany kopiec i postawiony na nim krzyż poświęcony pochowanym w podziemiach kościoła oraz na cmentarzu, który w XVIII wieku zajmował plac kościelny i sporą cześć dzisiejszego ogrodu, a w Kętach z inicjatywy burmistrza Tomasza Bąka nazwano nową ulicę Franciszkańska.

Od 2020 roku jest gwardianem klasztoru i kustoszem Sanktuarium w Kazimierzu Dolnym mianowany przez prowincjała o. Jacka Komana z jego definitorium. Na pierwszym miejscu jest zatem odpowiedzialny za wspólnotę, czuwa nad całością klasztoru jako rektor kościoła i administrator domu, nad sprawą remontów i konserwacji oraz dotacji, ale zajmuje się także sprawami czysto administracyjnymi, archiwum, biblioteką i muzeum klasztornym. Przydział do wspólnoty klasztoru w Kazimierzu otrzymał z obediencją już po kapitule prowincjalnej w 2017 roku. Przez pierwsze trzy lata był ekonomem. Od początku prowadzi tutaj po o. Cyrylu Plisie (+2016), przyjacielu swojej rodziny, punkt z ziołami. Oprócz zajmowania się fitoterapią robi dobre nalewki owocowe. Jego pasją jest historia i hagiografia, literatura podróżnicza i dobra lektura, historia sztuki i troska o konserwację dzieł sztuki w powierzonych sobie klasztorach, prowadzenie pielgrzymek z rekolekcjami w drodze do znanych sanktuariów (m.in. we Włoszech, Ziemi Świętej (7 razy), Meksyku, Portugalii, Hiszpanii, Francji i Rumunii oraz na Sardynii, Sycylii i Malty), wędrówki po górach i zabytkowych obiektach (także galeriach sztuki), fotografia i kaznodziejstwo. Głosi charakterystyczne dla siebie kazania oparte o słowo Boże oraz ilustrowane opowieściami, anegdotami, przykładami i świadectwami. Prowadził kilkadziesiąt serii rekolekcji w Polsce i zagranicą (m. in. dla Polaków w Norwegii, USA i dwukrotnie w Australii).

Jako gwardian klasztoru i kustosz Sanktuarium w Kazimierzu uzgadnia ze Współbraćmi we wspólnocie podczas kapituł klasztornych wprowadzanie nowości i zmiany programowe oraz planowane prace konserwatorskie i remontowe. Zadbał w Sanktuarium, żeby nabożeństwa fatimskie I sobót w Sanktuarium były zgodne życzeniem Matki Bożej czyli jeszcze w 2017 roku sprowadził z Fatimy Figurę Matki Bożej Fatimskiej (jest noszona podczas nabożeństw fatimskich), a obecnie o wprowadzenie 15-minutowych rozważań wybranych tajemnic przy odmawianiu kolejnych części Różańca. Przyczynił się do wprowadzenia mszy niedzielnej w soboty i adoracji po Komunii św. Dba o piękno sprawowanej liturgii mszy, ślubów, chrztów i nabożeństw. Zadbał o sponsorów i dzięki nim o aparaturę pomocną do śpiewania pieśni (rzutnik z ekranem w kościele oraz ekrany telewizyjne na korytarzach wirydarza i w chórze za ołtarzem, które dają także obraz z kościoła) oraz o kamerę z ruterem, by umożliwić transmisje internetową Mszy i nabożeństw z Sanktuarium, a wcześniej też dzięki nim o oświetlenie prezbiterium, a także o nową stronę internetową klasztoru i Sanktuarium. W ostatnim czasie zostały dokończone konserwacje obrazów św. Franciszka i św. Piotra z Alkantary z ich ołtarzy. Została także sfinalizowana konserwacja ołtarza św. Piotra z Alkantary, który jest współpatronem zarówno Prowincji i kazimierskiego klasztoru. Na przełomie lata i jesieni oraz na wiosnę przeprowadzono remont przedsionka kościoła, została dokonana zmiana dachu na stodole, po kilkudziesięcioletniej jego degradacji i w związku ze szkodami, które wyrządził wiatr oraz porządkowany jest teren ogrodu i parkingu. W 2022 roku jest przeprowadzany remont w kościele, kaplicach bocznych, chórze zakonnym za ołtarzem, przedsionku prezbiterium oraz kaplicy klasztornej wraz z korytarzem do iej prowadżacym. Remont polega na inieksji krystalicznej czyli na skuciu zawilgoconych i zagrzybiałych ścian do wysokości do 1 m i położeniu nowych tynków w kościele i kaplicach bocznych oraz pomalowaniu wszystkich wymienionych pomieszczeń. Gwardian zajmuje się także nasadzaniem w ogrodzie owocowych drzew i krzewów.

Od 2008 roku o. Bernard wydaje Kalendarz Franciszkański (w sumie 16 edycji w Kętach i Kazimierzu), który pozwala na przeżywanie duchowych pielgrzymek po sanktuariach chrześcijańskich. Kalendarz zawiera informacje o wspomnieniach liturgicznych świętych (także tych wyniesionych do chwały ołtarzy przez ostatnich trzech papieży: św. Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka) oraz o imionach świeckich. Pod każdym dniem roku są informacje o świętach kościelnych, państwowych i społecznych, o dniach patronalnych różnych instytucji i profesji oraz polskich wydarzeniach historycznych; świeckich i kościelnych. Znajdujemy w nim także przysłowia pogodowe na poszczególne miesiące. Kalendarz z 2023 roku, jeszcze wciąż dostępny, stanowi 16 jego edycję. Prezentuje pozostałe klasztory Prowincji (I cześć była zaprezentowana w roku 2022) w związku z jubileuszem 400-lecia jej istnienia. W roku 2021 prezentował kazimierskie akwarele autorstwa Bartłomieja Michałowskiego. A wcześniej można było z nim wędrować po sanktuariach Ziemi Świętej, pasyjnych i maryjnych Europy oraz franciszkańskich, głównie włoskich, ponieważ to Italia jest ojczyzną św. Franciszka z Asyżu, patriarchy Braci Mniejszych, ale też po zakątkach klasztorów w Kętach i Kazimierzu Dolnym z podziwianiem ich urokliwych obiektów sakralnych.

o. Bernard choć ma spore poczucie humoru i łatwość nawiązywania kontaktu ponoć odbierany jest często jako bardzo poważny, a nawet surowy i stwarzający dystans. Zaprzyjaźniona z klasztorem osoba przypisała mu ostatnio charakterystyczne dla niego atrybuty: habit ze sznurem jako signum zakonnika, chleb, oliwę i wino jako symbole jego gościnności i zatroskania, pióro i książkę jako intelektualiście, gdyż lubi zagłębiać się w dobrą lekturę oraz posiada cenną duchowo bibliotekę, Ewangeliarz i kalendarz swojego autorstwa w rękach jako znaki głoszenia Słowa Bożego (kazań) na czasie, i nastawania w porę i nie w porę oraz precyzyjności i benedyktyńskiej pracy, co też jest widoczne w treści jego kalendarza, globus jako globtrotterowi i kotka (w swoim życiu przygarnął kilka porzuconych i miał do nich szczególne zamiłowanie) czyli symbol dostrzegania nawet małego, Bożego stworzenia jako brata. 

O. dr Franciszek Szajer OFM

Urodził się 1958 roku na pograniczu polsko-ukraińskim w Skolinie, w parafii Wielkie Oczy na Podkarpaciu (archidiecezja przemyska). Jest synem Józefa i Emilii z domu Wacnik. Chrztu udzielił mu 4 października 1958 roku czyli w dzień św. Franciszka ks. Karol Jędyk, a po ceremonii chrzcielnej Mama ofiarowała go na ołtarzu Bogu i Matce Najświętszej. Pochodzi z rodziny wielodzietnej. Z sześciorga jego rodzeństwa dwoje zmarło jeszcze jako małe dzieci. Jako młody chłopiec 20 października 1967 roku przeżył śmierć Ojca. Z kolei Mama zmarła 10 marca 2005 roku. Z jego rodzeństwa najstarsza siostra Maria mieszka w Zbydniowie pomiędzy Stalową Wolą a Sandomierzem, siostra Barbara (mama ojca Łukasza Buksy – kapłana naszej Prowincji)  w Wielkich Oczach, jeden brat Jan na rodzinnych włościach w Skolinie, a drugi brat Marian w Atenach w Grecji.

Szkołę podstawową ukończył w 1973 roku w Wielkich Oczach, a po nauce na dziale piekarniczym w Zasadniczej Szkole Spożywczej w Jarosławiu, uczył się także w tym mieście, jednocześnie pracując, w wieczorowym Technikum Spożywczym, uzyskując tam w styczniu 1979 roku maturę. Choć od najmłodszych lat lubił zabawy i tańce, to jednak nad nie przedkładał prywatne nabożeństwa maryjne i z wielką radością udawał się na pielgrzymki do Kalwarii Pacławskiej z grupą ze swojej parafii. Tam też od momentu podjęcia nauki w szkole średniej zaczęło się krystalizować jego powołanie. Uczęszczając na katechizację do Franciszkanów – Reformatów w Jarosławiu zafascynował się osobowością św. Franciszka z Asyżu, a przykład i życzliwa postawa oraz pomoc wtedy młodych kapłanów i zarazem jego katechetów: o. Macieja Kaczmarczyka (obecnie w Australii) i o. Krystyna Kusego (zmarły 1 marca 2020 roku jako pierwsza ofiara pandemii spośród Braci Prowincji) pomogły mu w decyzji wstąpienia do tegoż zakonu.

Nowicjat jako początkowy okres formacji zakonnej rozpoczął 6 marca 1979 roku w klasztorze w  Przemyślu i profesję czasową złożył tamże po ukończeniu formacji nowicjackiej 10 kwietnia 1980 roku. Studia filozoficzno–teologiczne odbył z Krakowie w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo w latach 1980-86. Śluby wieczyste złożył w uroczystość św. Franciszka czyli zarazem swoje imieniny i rocznicę chrztu (śluby wieczyste są zawsze konsekracją zakonną na bazie chrztu świętego) 4 października 1984 roku, w kościele pw. św. Kazimierza Królewicza w Krakowie. Święcenia diakonatu otrzymał z rąk ks. biskupa Tadeusza Błaszkiewicza z Przemyśla 27 kwietnia 1985 roku w kościele pw. Stygmatów św. Franciszka z Asyżu w Krakowie – Bronowicach Wielkich. Rok później 10 maja w tym samym kościele, otrzymał święcenia kapłańskie z rąk krakowskiego biskupa pomocniczego ks. Kazimierza Górnego. A z kolei w uroczystość Zesłania Ducha Świętego 18 maja 1986 r. odprawił Mszę prymicyjną w parafialnym kościele pw. NMP w Wielkich Oczach.

W stanie wojennym udzielał się społecznie, niosąc jako kleryk pomoc kilkunastu starszym osobom m.in. przynosząc im drewno i węgiel na opał w starych, krakowskich kamienicach, gdzie nie było wind. W czasie studiów pracował w kilku animacyjnych grupach; rekreacyjnej (przygotowując braterskie spotkania dla kleryków i wychowawców), sportowej (grał jako obrońca w drużynie kleryckiej), bibliotekarskiej i powołaniowej, co potem owocowało w jego pracy jako animatora powołań. Na koniec studiów w marcu 1986 roku obronił pacę magisterską Założenia historyczne i stylistyczne kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Wielkich Oczach, Rys historyczny 1667-1985. Pisał ją pod kierunkiem znakomitego historyka sztuki i wręcz legendarnej postaci Krakowa, ks. prof. dra hab. Bolesława Przybyszewskiego w Instytucie Teologicznym Księzy Misjonarzy w ramach umowy z Wydziałem Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie.

Po święceniach przez rok (1986/87) pracował w przemyskim klasztorze przy parafii św. Antoniego 1986-1987 pełniąc funkcję katechety. Był to dla niego bardzo bogaty rok, w którym na wzór światowego spotkania przywódców religijnych w Asyżu i modlitwy o pokój, z okazji Kongresu Eucharystycznego w Polsce oraz Tygodnia Modlitwy o Jedności Chrześcijan przygotowywał w klasztorze w tym samym czasie odpowiednie spotkania modlitewne dla wiernych. Zapraszał na nie przedstawicieli innych wspólnot religijnych i innych parafii Przemysla.

Następnie przez cztery lata 1987-1991 pełnił funkcję animatora ds. powołań w Prowincji Matki Bożej Anielskiej w Krakowie Bronowicach Wielkich. O. Franciszek był bardzo aktywnym i kreatywnym powołaniowcem. Prowadził zindywidualizowane, nowatorskie duszpasterstwo powołaniowe odwiedzając kandydatów do zakonu na ich zaproszenie w ich domach rodzinnych. Stwarzał różne formy działań powołaniowych. Wykorzystywał w swoich działaniach projekcje filmów religijnych, które cieszyły się wtedy ogromna popularnością (Jezus z Nazaretu, o św. Franciszku, św. Antonim). Potrafił równolegle w kilku klasztorach organizować i koordynować podczas ferii i wakacji rekolekcje powołaniowe (w Wieliczce ze zwiedzaniem kopalni soli i nawiedzaniem sanktuariów Krakowa, w Kazimierzu z wędrówkami po wąwozach, na Górę Trzech Krzyży i do Męćmierza, w Bieczu z trasą do Libuszy miejsca narodzin sługi Bożego br. Alojzego Kosiby i w Beskid Niski, w Dursztynie z wędrówkami po Gorcach i Pieninach, w Pilicy ze spacerami do ruin zamków w Smoleniu i Ogrodzieńcu oraz rekolekcje w drodze w Bieszczadach z Komańczy do Przemyśla i w Zakopanem z poznawaniem tatrzańskich szlaków, a w klasztorze sióstr Bernardynek w Zakliczynie n. Dunajcem dla młodzieży żeńskiej) często angażując do ich prowadzenia młodszych kolegów kapłanów. W okresie Adwentu i Wielkiego Postu organizował w Krakowie z rozmachem dni skupienia, na które docierało za każdym razem ponad stu młodzieńców. Wydawał dla młodzieży czasopismo powołaniowe pt. Franciszkański Pocztylion. Przez cztery lata był przewodnikiem Grupy 5 (franciszkańskiej) Krakowskiej  Pielgrzymki Pieszej na Jasną Górę. Wtedy też wydał śpiewnik pielgrzymkowy jako bardzo praktyczną pomoc dla pielgrzymów. Po rezygnacji z prowincjalnego referenta ds. powołań został przeniesiony we wrześniu 1991 roku do klasztoru w Jarosławiu i pracował tam przez dwa lata.

W czerwcu 1993 roku wyjechał do Norwegii gdzie do 2008 roku pracował duszpastersko w Oslo wśród wielu narodowości w strukturach tamtejszej diecezji. Choć pracował dla i wśród Norwegów, to oczywiście pomagał także Polakom służąc posługą duszpasterską Polonii rozsianej po całej Norwegii. W 2007 roku wydał Śpiewnik Duszpasterstwa Polonijnego w Norwegii. Tam też powołał do życia Franciszkańską Grupę Pielgrzymkową i zorganizował kilkadziesiąt pielgrzymek zarówno dla Polaków, jak i Norwegów oraz Filipińczyków i Wietnamczyków do sanktuariów, głównie maryjnych rozsianych po całym świecie, zwłaszcza we Włoszech, Portugalii, Hiszpanii, Grecji i Polsce, a nawet w Chinach i USA oraz szczególnie w Meksyku i Ziemi Świętej. W tym przypadku pielgrzymował aż 28 razy. Z okazji uroczystości 3 maja i 11 listopada organizował spotkania dla tamtejszej Polonii ze śpiewem pieśni patriotycznych, co zawsze było poprzedzone Mszą św. w intencji Ojczyzny. Na te spotkania byli zapraszani pracownicy polskiej ambasady w Oslo. Wyjątkowo uroczyście była obchodzona w 1997 roku 200. rocznica powstania Mazurka Dąbrowskiego. Temu spotkaniu przewodniczył Delegat nuncjatury z Kopenhagi w Danii.

W styczniu 2002 roku pod kierunkiem ks. prof. Jana Józefa Janickiego uzyskał licencjat na wydziale Papieskim Akademii Teologicznej w Krakowie na podstawie pracy pt.: Odnowa liturgiczna w kościele katolickim w Norwegii. Natomiast 20 maja 2005 roku także pod jego kierunkiem obronił pracę doktorską na podstawie pracy pt.: Życie religijne i społeczne Kościoła katolickiego w Norwegii w latach 1945-2003. Po piętnastu latach pracy duszpasterskiej w Norwegii otrzymał w 2008 roku od ks. biskupa Bernta Eidsviga CR tzw. rok „sabatyczny” czyli urlop naukowy na naukę języków obcych. Od października 2008 przez dwa lata uczył się języka angielskiego i włoskiego mieszkając kolejno w Chilwroth w Anglii, w Perugii we Włoszech i w Cleveland w USA.

Po powrocie do Polski w listopadzie 2010 roku najpierw zamieszkał w klasztorze w Jarosławiu, a następnie w lipcu 2011 roku został gwardianem w Domu Głównym w Krakowie. Dbał o promocję klasztoru i kościoła św. Kazimierza Królewicza, tak intensywnie, że kościół ze słynnymi podziemiami znalazł się na internetowej liście wśród najbardziej znanych i najpiękniejszych kościołów Krakowa. Następnie został przeniesiony do klasztoru w Jarosławiu, gdzie pełnił funkcję wikariusza klasztoru i parafii, współpracując z o. Damianem Bieńkowskim, gwardianem i proboszczem. W 2017 roku znalazł się na trzy lata w domu formacyjnym (postulat) w Pilicy.

W sierpniu 2020 roku przybył do Kazimierza Dolnego, otrzymując zgodnie z decyzją kongresu pokapitulnego obediencję z funkcją wikariusza klasztoru. Tutaj jest także domowym animatorem powołaniowym. Bardzo obowiązkowy, zwłaszcza w sprawach dyżuru w konfesjonale oraz gruntownie przygotowuje wyznaczone do sprawowania uroczystości chrzcielne i ślubne oraz adoracje. Ma zawsze napisaną treść kazań i homilii. Zawsze też chętny do podjęcia wyznaczonych obowiązków duszpasterskich i otwarty na współpracę. Cechuje go punktualność. Do wyznaczonych obowiązków zawsze jest gotowy już wcześniej wcześniej. Charakterystycznym dla o. Franciszka jest jego bardzo pogodne usposobienie. Jeśli się nie uśmiecha znaczy, że w tym momencie źle się czuje. Prowadzi zdrowy tryb życia. Codziennie po obiedzie ma krótką drzemkę (sjestę na styl zachodni) i następnie niezależnie od pogody z różańcem w ręku wychodzi z klasztoru przynajmniej na godzinny spacer najczęściej po bulwarach Wisły. Sporządza i pije sporo soków i mikstur owocowo-warzywnych. Robi dobre wino z różnych owoców. Potrafi przyrządzać znakomite potrawy z ryb. Nabył te umiejętności w Norwegii, gdzie sam gotował.

Szczególnym hobby o. Franciszka jest czytanie, pisanie i wydawanie książek, opracowywanie i wydawanie folderów oraz zajmowanie się ogrodem. To zamiłowanie do roślin i kwiatów jest wręcz wyraźnym rysem franciszkańskiego charyzmatu u o. Franciszka Szajera. Dba o nie wokół kościoła i klasztoru oraz w wirydarzu, zwłaszcza na wiosnę nasadzając nowe. Również uprawia pod folią warzywa, zwłaszcza ogórki i pomidory. Z upraw o. Franciszka i o. Rafała wspólnota ma nie tylko w sezonie świeże pomidory i ogórki, ale jeszcze przez pół roku bardzo smaczne kiszone ogórki i naturalny przecier do zup pomidorowych

A oto napisane i wydane przez o. Franciszka Szajera pozycje książkowe:

– Sanktuarium  Cudownego Obrazu Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych w Wielkich Oczach. 2000/2001,

– Skandynawskie Polaków Pielgrzymowanie. 2003,

– Życie religijne i społeczne Kościoła katolickiego w Norwegii w latach 1945-2003. 2006,

– Śpiewnik Duszpasterstwa Polonijnego w Norwegii. 2007,

– Apostołka prawdy, pracowitości i uczciwości, (książka o Mamie). 2011,

– 400 lat Cudownego Obrazu Matki Bożej w Wielkich Oczach. 2013.

oraz foldery:

– W piątą rocznicę koronacji Cudownego Obrazu Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych. 2002,

– Sanktuarium św. Kazimierza w Krakowie. 2011,

– Sanktuarium Cudownego Obrazu Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych. 2012,

– 300-lecie Klasztoru OO. Franciszkanów w Jarosławiu. 2017. 

O. mgr Rafał Rudziński OFM 

Kapłan, franciszkanin. Urodzony 1975 roku w Pińczowie (województwo świętokrzyskie i diecezja kielecka). Imieniny obchodzi 29 września. W Pińczowie mieszkał wiele lat uczęszczając do szkoły. Obecnie rodzice Stefan i Małgorzata mieszkają w Górach Kęckich. W 1990 roku ukończył Szkołę Podstawową w Górach Pińczowskich, a w 1993 roku Zespół Szkół Zawodowych im. Stanisława Staszica w Pińczowie w zawodzie ślusarz – spawacz. Następnie w 1993 roku podjął naukę w czteroletnim Liceum Franciszkańskim w Wieliczce.

Po zdaniu matury w 1997 roku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w prowincji Matki Bożej Anielskiej. Pierwszą profesję złożył w Uroczystość Wniebowzięcia NMP – 15 sierpnia 1998 roku oraz rozpoczął formację i kształcenie w Wyższym Seminarium Duchownym im św. Bonawentury w Krakowie – Bronowicach Wielkich. Profesję wieczystą złożył 4 października 2002 roku, a w maju 2003 roku otrzymał święcenia diakonatu z rąk ks. biskupa Mariana Florczyka, biskupa pomocniczego diecezji kieleckiej. Studia ukończył w 2004 roku uzyskując tytuł magistra z teologii (liturgika) na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Pracę magisterską napisał pod kierunkiem ks. prof. dra hab. Jana Janickiego pt. Miejsca sprawowania Eucharystii w świetle publikacji polskich teologów. Studium teologiczne-liturgiczne. Świecenia kapłańskie otrzymał 15 maja 2004 roku z rąk ks. biskupa Józefa Zawitkowskiego, biskupa pomocniczego diecezji łowickiej.

Swoją posługę jako neoprezbiter rozpoczął w parafii Trójcy Świętej w Jarosławiu jako katecheta w Gimnazjum nr 2 im. Ks. Stanisława Konarskiego i duszpasterz służby liturgicznej ołtarza. Wiele razy zastępował organistę na chórze przy organach. W Jarosławiu posługiwał w latach 2004–2009.

Następnie w latach 2009–2011 pracował duszpastersko w parafii św. Anny w Bieczu jako wikariusz klasztoru i parafii, której proboszczem był o. Janusz Trojanowicz. Był także katechetą w Zespole Szkół im św. Jadwigi Królowej, duszpasterzem Liturgicznej Służby Ołtarza, opiekunem grupy misyjnej i scholii dziecięcej działającej przy parafii.

W latach 2011–2013 posługiwał w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Krakowie – Azorach, gdzie gwardianem był o. Klaudiusz Bartos, a proboszczem o. Jacek Koman. Był tam duszpasterzem dzieci młodzieży oraz katechetą w Gimnazjum nr 14 i Przedszkolu nr 118 oraz w Świetlicy Środowiskowej Towarzystwa Przyjaciół Dzieci „Chatka Puchatka” i w Szkole  Podstawowej prowadzonej przez zielonoświątkowców i katolików. W parafii był również opiekunem Liturgicznej Służby Ołtarza i Franciszkańskiego Zakonu Świeckich.

Lata 2013–2017 to dla o. Rafała czas pracy duszpasterskiej w parafii Nawiedzenia NMP w rodzinnym Pińczowie. Pełnił tam rolę wikariusza klasztoru i parafii oraz katechety w Fundacji Złote Serce, która prowadziła tam wówczas ośrodek dla dzieci niepełnosprawnych.

Od 2017 roku posługuje w Sanktuarium Zwiastowania NMP w Kazimierzu Dolnym. Przez pierwsze trzy lata był wikariuszem klasztoru. W pierwszym roku obecności w Kazimierzu był także wykładowcą duchowości i śpiewu w nowicjacie klasztoru Sióstr Betanek. Cały czas pełni rolę asystenta Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. We wspólnocie jest kronikarzem i sekretarzem kapituły (sporządza z nich protokoły). Przygotowuje teksty intencji mszalnych na ołtarz i ambonę oraz do gabloty i na stronę.

Rafał ze swej natury jest pogodny i przyjazny. Ludowi Bożemu gromadzącemu się w Sanktuarium na modlitwie stara się posługiwać przy ołtarzu, na ambonie i w konfesjonale. Odpowiedzialnie podchodzi do swoich kapłańskich obowiązków. Jest punktualny i zawsze wcześniej przygotowany i gotowy do ich wypełniania. Z zaangażowaniem głosi Słowo Boże. Prywatnie jest kierownikiem duchowym i spowiednikiem dla wielu osób. Wspólnie z Franciszkańskim Zakonem Świeckich regularnie organizuje sobotnie dni skupienia (Jutrznia z Liturgii Godzin, adoracja, konferencja i braterskie spotkanie), wieczorne msze i adoracje eucharystyczne z modlitwą za kapłanów w I czwartki miesiąca oraz południowe msze wynagradzające Niepokalanemu Sercu NMP w I soboty miesiąca, a także comiesięczne spotkania formacyjne (Msza, Różaniec, konferencja i braterskie spotkanie) w ostatnie niedziele miesiąca.

Prowadzi rekolekcje przygotowujące do oddania się w niewolę Panu Jezusowi przez ręce Najświętszej Dziewicy Maryi zgodnie ze sposobem wypracowanym przez św. Ludwika Marię Grignon de Montfort, ale też rekolekcje prowadzące do przyjęcia szkaplerza św. Józefa. Chętnie podejmuje się głoszenia cyklu kazań (Gorzkie Żale, triduum do św. Józefa i św. Franciszka, nowenna przed Zwiastowaniem NMP i Niepokalanym Poczęciem NMP oraz do św. Antoniego).

Jego pasją (hobby) jest liturgia, kaznodziejstwo, muzyka klasyczna, a zwłaszcza muzyka organowa i ogród. W Sanktuarium dba o piękno sprawowanej liturgii mszy, ślubów, chrztów. Przygotowuje program nabożeństw, zwłaszcza adoracyjnych. Osobiście dba w Sanktuarium o czystość kapłańskiej bielizny kielichowej (pierze i prasuje). Pomaga br. Zakrystianowi w przygotowaniu dekoracji szopki bożonarodzeniowej oraz ciemnicy i Grobu Bożego na Triduum Paschalne. W czasie wolnym słucha przez Internet koncertów muzyki poważnej, a zwłaszcza koncerty organowe i uroczyste liturgie mszy z różnych sanktuariów w Polsce i na świecie. W sezonie wiosennym, letnim i jesiennym pozostałą część wolnego czasu spędza w ogrodzie uprawiając działkę z warzywami i bylinami na powietrzu i pod folią. Z upraw o. Rafała i także o. Franciszka wspólnota ma nie tylko świeże warzywa, zwłaszcza pomidory i ogórki, ale jeszcze przez pół roku smaczne ogórki kiszone i naturalny przecier do zup pomidorowych.

Br. Ryszard Łukasik OFM

Franciszkanin. Urodzony 1968 roku w Rykach (województwo lubelskie i diecezja siedlecka). Imieniny obchodzi 3 kwietnia. Tam mieszka mama Genowefa. Tato Wacław zmarł w 2010 roku. Tam też ukończył szkołę podstawową i szkołę zawodową oraz odbył zasadniczą służbę wojskową na lotnisku w Dęblinie w kompanii jego obsługi w latach 1989-90, a następnie pracował w wojskowych Zakładach Budowlanych do czasu wstąpienia do zakonu.

Do Prowincji Matki Bożej Anielskiej Zakonu Braci Mniejszych w Polsce przystąpił w 1996 roku. 6 stycznia 1997 roku rozpoczął postulat (I stopień formacji życia zakonnego) w klasztorze w Pilicy, a następnie w tym samym roku 14 sierpnia rozpoczął nowicjat (II stopień formacji życia zakonnego) w klasztorze w Zakliczynie n. Dunajcem.

15 sierpnia 1998 roku na zakńczenie nowicjatu złożył pierwszą profesję czasową, natomiast śluby wieczyste 4 października 2003 roku w Krakowie na ręce o. Marka Wacha, ministra prowincjalnego. Następnie odbywał juniorat (kolejny etap formacji zakonnej) w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie – Bronowicach Wielkich i zarazem wypełniał tam przez okres dwóch lat zadania furtiana.

W latach 2000–2005 posługiwał jako zakrystian w parafii p.w. Najświętszego Imienia Jezus Pilicy i był wychowawcą w domu postulatu. W 2005 r. został przydzielony do Niższego Seminarium Duchownego w Wieliczce, gdzie jako gospodarz i konserwator, a zatem „złota rączka” zajmował się obiektem szkoły i internatu Liceum Franciszkańskiego oraz ogrodem i zaopatrzeniem kuchni. Był także wychowawcą w internacie. W latach 2014–2018 podobną rolę, choć w mniejszym zakresie, wypełniał przy obiekcie Wyższego  Seminarium Duchownego w Krakowie – Bronowicach Wielkich, a to z tego powodu, że budynek WSD o wiele większy.

Od 2018 roku posługuje jako zakrystian i ekonom w klasztorze w Kazimierzu Dolnym. We wspólnocie jest także animatorem misyjnym. Codziennie ok. 6.00 otwiera klasztor i kościół, a o ok. 20.00 (letnią porą czyli od maja do końca sierpnia odpwiednio ok. 21.00) je zamyka, choć sam kościół ze schodami już bezpośrednio po mszy wieczornej czyli odpowiednio o 19.00 lub 20.00. Przygotowuje za każdym ołtarze do Mszy św. i nabożeństw, zwłaszcza codziennej, popołudniowej Adoracji Najświętszego Sakramentu. W zakrystii, przyjmuje podobnie jak pozostali ojcowie, intencje mszalne. Rozprowadza prasę katolicką. Czuwa nad każdorazowym nagłośnieniem i oświetleniem kościoła oraz codziennym otwieraniem (podnoszeniem) i zamykaniem (opuszczaniem) Cudownego Obrazu Zwiastowania.

Zazwyczaj zbiera tacę. Jako ekonom solidnie wypełnia swoje obowiązki. Jest bardzo oszczędny i skrupulatny w wydatkach. Zabezpiecza zakupy produktów do kuchni i środków czystości. W okresie grzewczym dopilnowuje pieca centralnego ogrzewania, a wcześniej zabezpieczał klasztor w węgiel. Z zaangażowaniem dba o otoczenie kościoła i klasztoru, a szczególnie wykaszanie traw.

Sprząta kościół i krużganki w wirydarzu. Czasem otrzymuje pomoc w sprzątaniu od pań z Puław, które regularnie przyjeżdżają w soboty na Msze wotywne do Matki Bożej Pani Kazimierskiej i bardzo dobrze organizuje te prace. Na każdy okres liturgiczny z pomocą pani Ani Kilian zakłada świeże obrusy. Z kolei z panią Kingą z lokalnej kwiaciarni dba o kwiaty i dekorację ołtarzy, przygotowuje także dekorację szopki bożonarodzeniowej oraz ciemnicy i Grobu Bożego na Triduum Paschalne z Ania Próchniak dekoracje na uroczystość Matki Bożej Wniebowziętej i na okres Adwentu.

Wykonuje w klasztorze szereg drobnych prac naprawczych i konserwatorskich. Oddaje bieliznę z pensjonatu do pralni. Choć jest bardzo pracowity i czasem mocno zapracowany, to zawsze znajduje czas na prywatną modlitwę, dając zachęcający przykład zarówno kapłanom i wiernym. Sprawy nowe i trudne konsultuje z Gwardianem i ze Wspólnotą. Potrafi zjednywać sobie wiernych miłym podejściem oraz delikatnym, nieśmiałym uśmiechem.